Ik had wel het een en ander van de muziek mee gekregen en had ook wel het idee dat dit mooie muziek was, maar in hoge staat van paraatheid was ik niet. Dit veranderde in de zomer van 1993. De avond HTS was succesvol bedwongen en het lopen van ploegendiensten liep ten einde. Ik kon dus weer tijd gaan stoppen in de o zo heerlijke sport volleybal. Ik had me opgegeven voor het jaarlijkse buiten toernooi bij ACE in Amsterdam en het was allemaal super leuk en gezellig. Op zondagmiddag moest ik nog een late dienst gaan doen en ik was al klaar om te vertrekken, maar had wat tijd over. Terwijl ik daaar een beetje om me heen zat tekijken kwam muziek van "Unplugged" over de velden naar me toe. Deze keer met een grote intensiteit. Ik was even in een muzikale hemel beland. Wat een prachtige beleving was dat! Die muziek moest ik dus ook hebben. De ervaring op het veld is later nog eens ge-evenaard door het genieten van de DVD die er van het concert is. Voor mij het hoogtepunt van live muziek.

 

 

Het mooie van deze muziek is naast de muziek zelf de beleving waar mee gespeeld wordt. Dat hoor je zonder beeld, maar met beeld dringt dat onontkomelijk tot je door. Het is anderhalf jaar na de dood van zijn zoon Conor en hij speelt het hieruit voort komende "Tears In Heaven" ook. Misschien is het therapie, maar ik vind het ongelofelijk knap om zoiets op dat moment te doen op te toneel. Maar hiermee is "Tears In Heaven" geen losstaande song op de plaat. Alles is van zeer hoge kwaliteit en intensiteit, het gitaar spel van Eric Clapton wordt so-wie-so zeer hoog aangeschreven, maar de samenwerking met "Andy Fairweather Low" is ook prachtig om te zien. Dit is muziek waar ik volledig in op ga en als de plaat dan weer helemaal gespeeld is, is dat toch elke keer een misplaats moment van onvrede.

De eerste single was natuurlijk "Tears In Heaven".