Gek genoeg kan ik deze niet zo goed plaatsen. Al weer het zesde album van Dead Can Dance dus toen de muziek uitkwam kan DCD niet nieuw voor me geweest zijn. Aannemelijker is dat ik op een gegeven moment een aantal CD's gekopieerd heb en dat deze er bij zat. Alhoewel het printen van zo'n groot zwart vlak voor het hoesje niet echt fijn is kan met ook die handeling niet herinneren. Ook het uiteindelijk weer weggooien van de CD-R is me niet bijgebeleven. Toch staat er een orgineel exemplaar in m'n kast. Ik zou graag nog eens de SACD aanschaffen, maar om de een of andere reden worden die niet meer gemaakt. Gebruikte exemplaren worden inmiddels voor absurde bedragen aangeboden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik denk dat dit de mooiste van DCD is. Maar dat besef is langzaam gegroeid en dat past in het verhaal hierboven. Soms krijgt een plaat niet de luister tijd die het verdiend en verdwijnt uit de aandacht. Via een optreden van Lisa Gerrard bij Klaus Schulze (2009 in de Melkweg) is de muziek van DCD weer meer actueel voor ons geworden geworden. De muziek van DCD heeft altijd een bijzondere sfeer, dreigend, dramatisch, surrealistisch, spannend, etnisch, mystiek. Het kan allemaal. Er wordt veel gebruik gemaakt van details uit volksmuziek die op de ritmische onderlaag gezet worden en dan door de bijzondere DCD mix vorm krijgen. Er worden veel bijzondere rimte instrumenten gebruikt waardoor het soms ook een Oosters of middeleeuws tintje krijgt. Ook door de veelvuldig toegepaste galm. Het is is dus geen hitparade muziek, maar muziek echt om eens voor te gaan zitten en over je heen te laten komen. Leadgitaar en drum of orgel/synthesiser zul hier niet horen. En toch is het heeeeel mooi.

 

 

 

Geen hits voor Dead Can Dance alhoewel ze het echt wel geprobeerd hebben. Er zijn er genoeg uitgebracht.