Dit is er weer een die stiekum in je bewustzijn kruipt en er uiteindelijk nooit meer uit weggaat. Wie of wat Blur was zei me niks. Ik herkende alleen de nummers "Beetlebum" en "Song 2" als prachtige nummers die meteen onder je huid gaan zitten. Hoewel ik zelden of nooit bewust naar de radio luisterde heb ik dit toch ergens opgepikt. De CD is pas veel later in mijn bezit gekomen door het vereselijk slecht presteren van de NS eind jaren 90. Op de overstap op Amsterdam Sloterdijk liep ik altijd naar De Free record Shop als ik weer eens teveel tijd tussen de aansluitingen had. En die overstap van 5 minuten werd destijds bijna nooit gehaald. Het leuke was dat er in die tijd heel veel CD's met een flinke korting in de bakken lagen. Ik kwam dus vaak thuis met een of meerdere CD's. Waarvoor ik de NS misschien toch nog dankbaar voor moet zijn. Anders was ik b.v misschien nooit aan deze CD gekomen.

 

 

 

 

In deze plaat van Blur hoor ik de Engelse traditie om catchy muziek te maken. Van tijd tot tijd komt er dan een bandje boven drijven welke extra goed is en in Engeland heel groot wordt. En soms daarbuiten ook. In dit geval is het de ontwikkeling van aanloop naar een hoogtepunt in de persoon van Damon Albarn om prachtige muziek te maken. Op weg naar de Gorillaz. In Blur heeft Graham Coxon ook veel invloed op het geluid, maar de zang is van Damon Albarn waardoor er toch al regelmatig een typisch "Albarn" sfeertje ontstaat. Het is hier en daar een vrij heftige plaat a la "Song 2", In de Grunge stijl van afwisselend rustig naar heel heftig, waardoor het voor mij toch iets extra's krijgt. Helaas zijn niet alle nummers even goed waardoor een lager gemiddelde ontstaat.

 

 

Ehhhhhh, geen hits in Nederland. Slechts een Tpparade notering voor "Beetlebum" en "Song 2". Ik zal het toch wel op de radio gehoord hebben en aangenomen hebben dat het al grote hits waren. Verrassend!