Dit is de download uit 2011 die maar ik de te beluisteren lijst op m'n iPod bleef staan. Ik bleef nieuwsgierig hoe dit de volgende keer zou klinken. Uiteindelijk moest het toch een keer gebeuren, maar de naam Anna Calvi en de bijzondere sound had zich definitief gevestigd.

 

Dit is precies het tegenovergestelde van de vorige recensie het album van Ani DiFranco. De lust van het luisteren wordt hier volledig bepaald door de sound. Prachtige gitaar galm klanken en fantastische stem. Wat ze zingt is niet zo belangrijk, als het maar over iets uit het hart gaat. Een groot deel van de sound wordt bepaald  door een oude rock 'n roll gitaar (Fender Telecaster).  De structuur van de nummers is geen klassieke rock 'n roll, maar een moderne rock variant. De nummers zijn scherp en vrij heftig en nooit cliche en dat is volledig aan de overheersende stem van Anna Calvi te danken en hoe ze de nummers draagt. Er zit een stukje theater in, zonder daarmee de muziek te overheersen. De combinatie met de Fender is een prachtige vinding, het Fender geluid heeft ook veel drama in zich waardoor ze elkaar heel mooi aanvullen, b.v. "Devil". Er zijn ook nummers waar de Fender en de galm sound minder de toon voeren. Daar gaat de specifieke Anna Calvi identiteit een beetje verloren. De mix van "oude" analoge instrumenten en de moderne studio opname geven een modern beeld met een vleugje nostalgie. Het resultaat is mooie popmuziek jaren 10.

 

 

Niets, er zijn er well genoeg uitgebracht. Geen hit potentie? Wel toch?