Het taalgebruik, wat naar ik aanneem echt het Drentse dialekt is, vind ik heel vermakelijk en vaak ook echt grappig. De zang in het dialect geeft een heerlijke sfeer aan de muziek en is bijna altijd vrolijk. Woorden als "herinnerings" of "vogelties" (wat een West-Fries zou kunnen zeggen) vind ik heerlijk. Maar de prestatie is vooral muzikaal van grote klasse, wat een mooie composities en hoe mooi op de plaat gezet! De muziek is wat ik maar "Drentse blues" noem, het grijpt terug op de Amerikaanse tradie uit het zuiden van de VS. En hier komt de muzikaliteit van Daniël Lohues boven water want het klinkt nooi cliché, plat of ronuit plagiaat. Het klinkt echt, waarschijnlijk ook door het dialect, maar ook door het "gewone" leven wat in teksten behandeld wordt. Met een opmerking over een "blikkie Aldi bier" kan je toch niet meer over cliché spreken? Wie durft dat in z'n teksten op te nemen? De gewoonheid in combinatie met de geraffineerde muziek is heerlijk om naar te luisteren!

 

 

Geen single op deze plaat. Hij heeft het een paar keer wel geprobeerd, maar het is nooi wat geworden.