Mijn CD (en LP) lijst.


 

Mark Lanegan Band - Blues Funeral [2012] (Wik i)

 
 
 
 

 

Mijn historie:

Ik was totaal onbekend met de naam Mark Lanegan, en dat zou waarschijnlijk ook een tijdje zo gebleven zijn als een tijdelijke kracht op het werk geen opmerking gemaakt had. De muziek draaide op de iPod, ik stem dat meestal af op degene die de flexplek deelt. Deze keer wist ik dat we aardig op een lijn zaten, en durfde ik ook de "te beluisteren" lijst in de mix te zetten. Met z'n geoefende gehoor liet hij direct blijken de stem van mark lanegan te herkennen en verbond die direct met The Gutter Twins. Die zijn me totaal onbekend, dus moest er op dat moment even een "Wiki raadpleeg actie" plaats vinden. Resultaat: Niet alleen het leven van Mark Lanegan is indrukwekkend zijn muziek geschiedenis ook:  Screaming Trees , samenwerking met Nirvana Queens of the Stone Age en meer. Alle 3 de bands zijn goed, maar halen het voor toch niet t.o.v. de muziek van Mark Lanegan solo. Het heeft voor hem alleen zo lang geduurd voor de waardering en het succes kwamen.
 
 

Score: ******* **

Als ik onder de indruk raak van een stem is het meestal een vrouwen stem. Het is dus vrij zeldzaam dat ik zo geraakt wordt door een mannenstem. M'n bovengenoemde collega refereerde direct aan de doorleefdheid en de persoonlijke strijd met verslaving van Mark Lanegan. Ik kan het verder niet staven, maar vind het solo werk van Mark Lanegan dus beter dan de bands waar hij deel van uitmaakte. De doorleefdheid klinkt voor mij ook door in de composities en de muziek zelf. Er straalt afwisselend een soort vermoeidheid uit, en daarna weer een grote vitaliteit. Een mooie combinatie . De onderwerpen van de songs zijn niet lichtzinnig, neem b.v. "The Gravedigger's Song", "Riot In My House" of "Ode To Sad Disco". Een hoogtepunt is voor mij "Bleeding Muddy Water". Een nummer om mee te huilen "oh baby dont it feel so bad". Nog een van deze proporties is "St. Louis Elegy" met de zinsnede "these tears are liquor and Ive drunk myself sick". De diepgaande gevoelens druipen in deze nummers van de muziek af. Af en toe wordt de muziek steviger en komt de emotie vooral op die manier over. Niet overhaast, niet te rauw, maar indringend. Heerlijk. Aan de CD werkt ook Duke Garwood mee op gitaar. Ik heb hem inmiddels gezien als voorprogramma van Seasick Steve in Paradiso, ben ook daar behoorlijk van onder de indruk. Dat dit uiteindelijk tot het album "Mark Lanegan & Duke Garwood - Black Pudding" leidt snap ik.
 

 

 

 
Nee, dit is geen Top 40 werk.

Tijdsbeeld uit 2012

14-04-2015 12:20

.

https://nl.wikipedia.org/wiki/2012

 

 

 

—————